As veces éntrame a melancolía e non son quen de evitala. Métese polo meu corpo e enchoupa todos e cada un dos poros da pel. Sábedes eses chaparróns primaverais do "abril aguas mil"? Pois eu igual. O azul da melancolía invade todo dende a caluga ó dedo pequeno do pe, dende o peito até o nariz, dende os ollos até o xeonllo. E non podo facer nada por evitalo.
Disque en Castela estas cousas non pasan, que a saraiba non é quen de superar o Bierzo e o Tormes nunca se contamina. Disque estas cousas non pasan naquelas terras; aínda que eu non o sei, porque nunca saín da sabana. A ver, sí, agora vivo nunha póla, non? Pero entendédesme, é unha forma de falar. Se é que algunha vez os mandrís falaron, claro está.
Non sei, eu so sei que estou farto de todo iso e quizais por iso, agora máis que nunca, decido refuxiarme na miña póla, e protexerme con ela de calquer sorriso que intente enguedellarme, porque hai moito liante e lianta polo mundo e os mandrís non estamos feitos para cousas tan liosas, que eu non son un simple monicreque sen pes nin cabeza. Eu son un mandril, e a moita honra; que non todo o mundo é quen de dicir que se pasa a vida na póla. Como se iso fose algo malo, cando realmente é bo, pois estás seguro e protexido, e ademais podes filosofar, que fai moita falta, sobre todo se se quere curar o mal da saudade.
Porque eu son un mandril pendurado na póla porque Machado so me deu unha visión parcial deses campos de Castela e non me falara desas sensacións que ás veces se espertan no meu peito.
jueves, 22 de enero de 2015
Sul, azul e bacallau
Sopra un vento de nordés que pon os pelos como escarpias ó máis valente.
En días como o de hoxe só podo acurrucarme na miña póla agardando a que a tormenta escampe e poida de novo saír a dar os meus paseos habituais polo bosque.
Nestes días de tormenta o ceo cárgase de pensamentos pretos e a néboa invade todos e cada un dos recunchos do alma, até deixala completamente esnaquizada no que era.
Disque é cousa do clima e que os mandrís non servimos para bosques tan chuviosos. Non sei, a min no me preguntedes que e a primeira vez que estou tan lonxe da miña sabana.
Había veces que fóramos ó sul de España, a unha praíña na que todos os rapaces cando andaban na bicicleta silbaban unha melodía extraña e dicíanme: -Non ves que azul está o verán?
E eu non compredía nada, porque azul é o outono coa súa melancolía, o verán e cálido, non azul. Pero quen sabe, quizais os humanos son daltónicos e non entenden destas cousas das cores.
A cuestión da que estaba a falar é: cando chegas ó super e queres comprar unhas bananas... pagas con peniques ou con pedriñas? Porque o outro día dixen que quería un prátano e déronme unha mazá, e pensei eu: Aínda vai ser cousa do idioma e por iso non me entenden cando pido de cear un pouco de bacallau.
Si es que andan as cabezas moi toulas. Estou de seguro que iso é porque a xente reflexiona pouco sobre o universo.
En días como o de hoxe só podo acurrucarme na miña póla agardando a que a tormenta escampe e poida de novo saír a dar os meus paseos habituais polo bosque.
Nestes días de tormenta o ceo cárgase de pensamentos pretos e a néboa invade todos e cada un dos recunchos do alma, até deixala completamente esnaquizada no que era.
Disque é cousa do clima e que os mandrís non servimos para bosques tan chuviosos. Non sei, a min no me preguntedes que e a primeira vez que estou tan lonxe da miña sabana.
Había veces que fóramos ó sul de España, a unha praíña na que todos os rapaces cando andaban na bicicleta silbaban unha melodía extraña e dicíanme: -Non ves que azul está o verán?
E eu non compredía nada, porque azul é o outono coa súa melancolía, o verán e cálido, non azul. Pero quen sabe, quizais os humanos son daltónicos e non entenden destas cousas das cores.
A cuestión da que estaba a falar é: cando chegas ó super e queres comprar unhas bananas... pagas con peniques ou con pedriñas? Porque o outro día dixen que quería un prátano e déronme unha mazá, e pensei eu: Aínda vai ser cousa do idioma e por iso non me entenden cando pido de cear un pouco de bacallau.
Si es que andan as cabezas moi toulas. Estou de seguro que iso é porque a xente reflexiona pouco sobre o universo.
Disque o mandrís non servimos para rimar
As veces simplemente déixome levar,
como río descendendo até o mar.
As veces só permanezo inquedo,
inquedo permanezo as veces,
por sentir o tempo na miña pel
cando me di "marcho, que teño que marchar".
E logo? Agora eu que fago?
Na miña póla ó lonxe
inúndame a saudade
e só podo esfumarme nos tragos
mesturados con fumes de cores.
Fumándome a distancia
e esperando que o tempo me leve,
contando as paredes da estancia
a golpes de folerpas de neve,
As veces só me deixo levar
e é o vento o meu guiar.
As veces só podo pensar
e na miña póla ver todo pasar.
como río descendendo até o mar.
As veces só permanezo inquedo,
inquedo permanezo as veces,
por sentir o tempo na miña pel
cando me di "marcho, que teño que marchar".
E logo? Agora eu que fago?
Na miña póla ó lonxe
inúndame a saudade
e só podo esfumarme nos tragos
mesturados con fumes de cores.
Fumándome a distancia
e esperando que o tempo me leve,
contando as paredes da estancia
a golpes de folerpas de neve,
As veces só me deixo levar
e é o vento o meu guiar.
As veces só podo pensar
e na miña póla ver todo pasar.
miércoles, 21 de enero de 2015
Mazá vermella
Oíches? Se escoita comentar ás xentes do lugar "os mandrís non son bos".
E preghunto eu: Por qué carafio os mandrís non son bos?
Aquí hai moita xenofóbia hacia os mandrís, que din que veño roubarlles as mazás e non se paspan que eu non como as mazás vermellas de aquí que teñen vermes e eu paso deses rollos.
A min que me deixen tranquilo na miña póla que teño moito que filosofar sobre a vida.
E preghunto eu: Por qué carafio os mandrís non son bos?
Aquí hai moita xenofóbia hacia os mandrís, que din que veño roubarlles as mazás e non se paspan que eu non como as mazás vermellas de aquí que teñen vermes e eu paso deses rollos.
A min que me deixen tranquilo na miña póla que teño moito que filosofar sobre a vida.
Empolado na póla
Aló, ó lonxe, detrás daqueles árbores e moito máis alá daquelas montañas está miña casa: a sabana. Agora non se ve porque caeu a néboa, esa mesta néboa tan desagradável que hai nestas terras, mais eu sei que está alí, nalgunha parte.
Minha familia debe estar preocupada, sempre me din que estou na póla, pero a verdade e que non, estou filosofando, mais eles non me entenden e dinme: -Mandril, estás sempre na póla.
Agora estou lonxe de todo e preto de nada, neste bosque no que non hai nin formigas para comer, disque están no seu refuxio, agardando o que eles chaman "inverno". Mais eu non sei que é iso, porque aló na sabana fai sempre calor e bo tempo. Quizais por iso o ano pasado abriron preto de nos "África d´Or, cidade de vacacións".
Agora estou lonxe de casa e non sei como volver, así que fíxenlle caso a miña nai e subinme a unha póla, a lo menos agora sou un mandril empolado na súa póla.
A lo menos teño póla. O problema é que a néboa é mesta e non podo ver a miña casa dende a miña póla.
Minha familia debe estar preocupada, sempre me din que estou na póla, pero a verdade e que non, estou filosofando, mais eles non me entenden e dinme: -Mandril, estás sempre na póla.
Agora estou lonxe de todo e preto de nada, neste bosque no que non hai nin formigas para comer, disque están no seu refuxio, agardando o que eles chaman "inverno". Mais eu non sei que é iso, porque aló na sabana fai sempre calor e bo tempo. Quizais por iso o ano pasado abriron preto de nos "África d´Or, cidade de vacacións".
Agora estou lonxe de casa e non sei como volver, así que fíxenlle caso a miña nai e subinme a unha póla, a lo menos agora sou un mandril empolado na súa póla.
A lo menos teño póla. O problema é que a néboa é mesta e non podo ver a miña casa dende a miña póla.
Suscribirse a:
Entradas (Atom)